KURBAN, ZALİM, KURTARICI

Kendisiyle azıcık uğraşanların illa ki bildikleri psikolojik oyun üçlüsü vardır;

Kurban

Zalim

Kurtarıcı

Doğumdan ölüme kadar, arkadaşlıktan akrabalık ilişkisine, iş hayatından aşk hayatına, komşuluktan öğretmen öğrenci ilişkisine kadar her ama her anımızda bu rollerden birini bürünürüz. Olması gereken bu rollerin hiç birine bürünmemeye çalışarak olanı tepeden kuş bakışı izlemektir. Yani hayat kuş bakışı izlenmek üzere programlanmıştır lakin biz içine içine gömüleceğiz diye inat ettikçe bu postları sırtımıza alırız bazen bilerek yani bir kazanç umarak,  çoğu kez de kazanç ya da kayıpta olduğumuzu bilmeden.

Her kurban olduğumuzda bir zalim ve bir kurtarıcı yaratırız,

Her zalim olduğumuzda bir kurban ve bir kurtarıcı,

Her kurtarıcı olduğumuzda bir kurban ve bir zalim…

Yani hayatı akışta ve tepeden bakışta yaşadığımızda ancak gerçekten yaşamış oluruz. Tüm bunları bir psikolog edasıyla söylemiyorum, niyetim ve yetkim de yok zaten. Sadece kendisiyle on yıllardır uğraşan bir insan emeklisi olarak yazıyorum, kendi deneyimlerim ve çıkarımlarımdan.

Ve tüm bu oyunlar bence ülkeler için de geçerli.

Her kurban ülke bir zalim ve bir kurtarıcı ülke,

Her zalim ülke bir kurban ve bir kurtarıcı ülke,

Her kurtarıcı ülke bir zalim ve bir kurban ülke yaratır!

Tüm bu psikolojik oyunlar, korkunç siyasi oyunların içine yedirilerek bu üçlü döngünün sonsuza kadar sürmesi hedeflenir bundan beslenen bir avuç büyük birader tarafından. Bu sebepten de dünyada hiç tükenmez zavallı kurban ülke sayısı, istense bir parmak şaklatmasıyla bitebilecekken!

Ve o dört ayağı birbirine ve aslında bir yandan da zalime bağlanmış olan zavallı kurban ülkeler illa ki bir kurtarıcı yaratacaktır. Kurtarıcılar da istemez tamamen azat olsun bu kurbanlar. O zaman nasıl kurtarıcı rolünü kapacaklar?

Sonuç, üfürükten bahanelerle çıkan savaşlar, dalaşmalar, savaşımsılar, soğuklar, sıcaklar!

Son akşam yemeği gibi herkes sofrada ama hiç gelmiyor yemeğin sonu.

Sahnede zalim ve kurtarıcı tepindikçe, kurbanlar daha da yere yapışıyor, insanlar ölüyor ama ülkeler sürünüyor. Mesele süründürmek zaten;

Kurtarıcılar tonlarla yemek taşıyor onlarca yıldır açlık bir gram dinmiyor.

Bilim insanı kendini parçalıyor laboratuvarda, kanserin çaresi bir türlü ortaya çıkmıyor.

Uzayda bir karadelik kalıyor göz atamadığımız, ama bir yandan dünya dümdüz inancını yayan gruplar türetiliyor.

Hala din kullanılıyor, eğitim bile isteye geriye çekiliyor ki dindar ve kindar nesilleri parmakta oynatmak kolay olsun. Sormasınlar, sorgulamasınlar.

Peki, bu durumdan nasıl kurtulacak dünya?

Aynı bireysel çabalar gibi.

Sen kurban olmazsan zalim ve kurtarıcı olmaz

Sen zalim olmazsan kurban ve kurtarıcı olmaz

Sen kurtarıcı olmazsan zalim ve kurban olmaz!

Ülkeler, Atamın en zor zamanında eğmediği başı gibi dik başlı, onurlu olursa ancak kurban olmaz.

Başını eğmemek uğruna başını vermektir onurlu olan.

Onurunu eğilen başının altında ezdirmekse, kurban olmanın farzıdır zaten.

Önce ülkende kurban olmamayı seçersin ki bir zalim ve bir kurtarıcı yaratmayasın.

Sonra dünyada kurban ülke olmamayı seçersin ki zalim ve kurtarıcı ülkeler yaratmayasın.

Sinerji muhteşem bir güçtür ve bir kişi ile başlar. Yüzüncü maymuna kadar zinciri koparmazsak, o zincir evreni dolaşır.

Ütopik mi geldi?

Distopik bir geleceğin kokusu burnumuzun direğini kırıyorken, ütopya neden imkansız olsun?

İnanmazsam yazamam demiştim bir zamanlar,

İnanmazsam yaşayamam!

EMEKLİ

Kurşun dökülmüş gökyüzünde
nazar çıktısı bulutum
sorgusuz infaz edilmiş.

kalleş-nikof ucunda
gül kokusuyum
ölü çocuk yanağına sürülmüş.

kan damlasıyım
asker mektubunda
katilince görülmüş.

tanrıya adanmamış kurban,
bayram sabahı

duasız, namazsız
boynu vurulmuş.

din çıkışı atılan iki tek,
kayıp anahtar deliği,
akıldan soyunmuş bulmaya deliliği
barışa vurgun
savaştan yorgun
insan emeklisiyim…