GÜZ SÜRGÜNÜDÜR ZAMAN

GÜZ SÜRGÜNÜDÜR ZAMAN

bırakır solgun bir yaprak
toprağa düşerken yerini
yorgun kanatlı bir kuşa
güz sürgünüdür zaman

dövüş, sevişe
yitiriş, buluşa
savaş, barışa
bırakır yerini
söz vurgunudur zaman

uyku, uyanışa
korku, haykırışa
utanç, gururlanışa
bırakır yerini
buz kırgınıdır zaman

güz güneşlenir
söz gerçeklenir
buz ateşlenir
biz salgınıdır zaman.

Yaprağı düşerken yakalamak, çocuğu gülerken

Aynı kıpırdanışı yaratır kalbimde ikisi de. Sanki bir çocuk yani ben, kalbimin içinde saklambaç oynamaktayım cebimden taşan sırça kahkahalarım. Dağlarımda yürürken başım hep yukarılarda döner durur, ağzım dünyanın en büyük sihirbazını izler gibi hayranlık ve şaşkınlıkla aralık, bu her anlık mucizeye bakakalırım. Hele güz sürgününe gönderdiklerinde beni, bir yaprakta kaç renk var sayamam.

Atamam kendimi denize dünya güzel der Orhan Veli ya işte öyle güzel o yorgun yapraklar, öyle güzel o yorgun yaprakları azat eden babam kadar büyük yürekli ağaçlar.

Salıverdiği yapraklarının hasretini, kovuklarında beslediği sincaplarla gideren o şefkatli ağaçlar.

Bırakamam, bırakıp da gidemem ormanım güzel.

Dağlarımın derdini dinlerim, başının dumanı neden tüter, sorarım anlatır bir bir. Kesilen ağaçlarını, yakılan börtüsünü, böceğini, betona satılan, parçalanan ciğerlerini anlatır. Çocukları, kollarına kurulan salıncaklarda sallanırken attıkları çıtır çıtır kahkahaları ne çok özlemiştir, anlatır gözleri yağmur toplarken. Ardıma koyup gidemem, dağım güzel.

Bir çocuğun çimenlerde yalın ayak badi badi koşuşunda görürüm sevgiyi,

Bir kedinin paçalarıma sokulup, başını okşatışında,

Bir kangalın heybetli gövdesine gizlenmiş hüzünlü bakışında.

Ben bir yere gitmiyorum

Gidemem dünya güzel

Gidemem ülkem güzel

Serde insanlık var, ağlarım

Hem ağlarım, hem gitmem.

Ben, çocuklarım, kedilerim, kangallarım, yapraklarım, sincaplarım ve iyi yürekli insanlarım buradayız.

Biz umut yetiştirmeyi biliriz bahçelerimizde, ayrık otlarını temizlemeyi de… Bahçem güzel!